مواد شوینده نانو حاوی گروه های سر آنیونی یا کاتیونی هستند و دارای بار خالص هستند. دم های آبگریز آنها یا زنجیره های هیدروکربنی مستقیم هستند، مانند دودسیل سولفات سدیم (SDS) و ستیل تری متیل آمونیوم بروماید (CTAB)، یا گروه های استروئیدی سفت و سخت، مانند نمک های اسید صفراوی.
جاذبه آبگریز زنجیره های جانبی و نیروهای دافعه گروه های یونی. در نتیجه، خنثی کردن بار روی گروه سر با افزایش غلظت یون ضد منجر به اندازه مایسل بزرگتر می شود.
اندازه مایسل نیز با افزایش طول زنجیره آلکیل افزایش می یابد. شوینده های یونی در حل شدن پروتئین های غشایی بسیار موثر هستند اما تقریباً همیشه تا حدودی دناتوره می شوند.
نمک های اسید صفراوی مواد شوینده آنیونی با ستون فقرات متشکل از گروه های استروئیدی سفت و سخت، به عنوان مثال، نمک های سدیم اسید کولیک و اسید دئوکسی کولیک هستند.
به دلیل ساختار مسطح خود، این مولکول ها دارای یک صورت قطبی و یک غیر قطبی هستند. در نتیجه، CMC آنها بالا و میسل های آنها کوچک است، که باعث می شود به راحتی با دیالیز حذف شوند.
6 اسیدهای صفراوی مواد شوینده نسبتا ملایمی هستند و اغلب کمتر از مواد شوینده زنجیره خطی با همان گروه سر غیرفعال می شوند. مونومرها دارای مقادیر pKa تقریباً 5-6 و حلالیت محدود در مقادیر pH پایین هستند.
با این حال، ترکیب اسیدهای صفراوی pKa را کاهش می دهد و منجر به کسر بیشتری از مولکول های یونیزه در هر pH معین می شود. از آنجایی که شکل نمک یونیزه در آب بیشتر از اسید پروتونه محلول است، کونژوگه حلالیت را در pH پایین 8 افزایش می دهد.
شوینده‌های غیریونی حاوی گروه‌های سر آب‌دوست بدون بار هستند که شامل بخش‌های پلی‌اکسی اتیلن، مانند شوینده‌های BRIJ® و TRITON™، یا گروه‌های گلیکوزیدی، مانند اکتیل گلوکوزید و دودسیل مالتوزید هستند.
از آنجایی که شوینده‌های غیریونی لیپید-لیپید و لیپید-پروتئین را می‌شکنند، اما برهمکنش‌های پروتئین-پروتئین را نمی‌شکنند، آنها غیر دناتوره‌کننده در نظر گرفته می‌شوند. برخلاف شوینده‌های یونی، نمک‌ها کمترین اثر را بر اندازه میسلی مواد شوینده غیریونی دارند.
