من خوش شانس بودم که مثل خیلی از بچه ها در حین بازی در پارک های عمومی با این سیم های بی رحم، ده ها بار بر اثر اصطکاکم مجروح شدم.
من به طور خاص به جراحت ناشی از اصطکاک با سیم خاردار در باغ القناطره الخیریه اشاره می کنم که با تزریق ضد کزاز به پایان رسید.
همچنین درد طاقت‌آوری را که بر اثر برخورد شبانه به انبوه سیم خاردار باغی دست دوم در اردوگاه پیشاهنگی در صحرای حلوان، زمانی که تنها یازده سال داشتم، متحمل شدم.
رابطه با سیم خاردار مرا تا نوجوانی نگه داشت.
این بار غیبت او در محل تعیین شده عامل بحران مرزی بود که می توانست به درگیری مسلحانه تبدیل شود.
ارتش در جاده غزه که منتهی به مرز با اسرائیل می شود، دیواری از سیم خاردار قرار داده بود و توصیه به ما، به عنوان مردان جوان دوچرخه سوار و مشتاق دیدن اسرائیلی ها است.
از نزدیک ترین نقطه ممکن، این بود که در این مانع توقف کنیم و به فلسطین اشغالی و سربازان اشغالگر نگاه کنید، سپس به قلب شهر غزه برگردید.
بدبختی من با سیم خاردار این است که امروز صبح زود از جای خود غایب می شود، با یک عمل فعال یا باد غلت می زند، بنابراین صدها متر در جاده روباز جلوی خود نفوذ می کنیم، اما خود را در چنگال سربازان اسرائیلی است.
دوران کودکی، نوجوانی و اوایل جوانی خود را با نفرت از سیم خاردار زندگی کردم، به خاطر تجربیات دردناکی که از سیم خاردار داشتم از آن متنفر بودم، اما بیشتر به دلیل عصیان مداومم در برابر هر مانع، دیوار یا مانعی است.
من با شنیدن کلمه ی ننگ عصبانی می شدم، اینگونه ننشین که شرم آور است و اینگونه نایستاد که شرم آور است، چنین و چنان نگو که شرم آور است.
سپس از کلمات یا عباراتی مانند حرام، نامناسب، نامناسب و ممنوع عصبانی شدم.
مراحلی را پشت سر گذاشتم که در آن از تابلوهای راهنمایی و رانندگی که ما را از رفتن به سمت خاصی منع می کردند یا صبر کردن را ممنوع می کردند متنفر بودم.
از دیوارهای مدرسه و تمام درهایی که ما را مجبور می‌کردند در آن زندگی کنیم و بیرون آن را نبینیم، یا در حالی که بیرون از مدرسه بودیم مانع از دیدن آنچه در داخل مدرسه بود، متنفریم.
بزرگ‌ترهای اطرافم فکر می‌کردند که این یکی از هوس‌های جوانان است و مدتی متقاعد شدم تا اینکه با هر دیواری که جلوی آن می‌ایستم یا سیم خاردارهایی که جلوی راهم می‌ایستد یا قبل از هر پیشنهادی فعال می‌شود.
