با چشم پوشی از پکتین، زمان زیادی را صرف کردم تا مربای خود را ببندم. میرا توضیح داد که ژله شدن از طریق یک فرآیند شیمیایی هنگام پختن مایع اتفاق می افتد.
همه اینها در دمای 212 درجه فارنهایت یا علامت “ژل ست” که مربا را به مربای به خانگی خوشمزه تبدیل می کند اتفاق می افتد. بیون می‌گوید که گاهی اوقات از یک دماسنج یا آزمایش ساده چین و چروک استفاده می‌کند تا مشخص کند که مربا بسته شده است یا خیر.
برای تست چین و چروک، یک بشقاب را حدود 15 دقیقه در فریزر قرار دهید. سپس یک قاشق چایخوری مربای داغ روی آن بگذارید. انگشت خود را از میان مربای روی بشقاب فشار دهید (مراقب باشید که خیلی داغ نباشد). شما می‌خواهید ناحیه‌ای که انگشتتان از آن عبور می‌کند چین و چروک باشد، نه اینکه میوه دوباره آن فضا را پر کند.
مربای من بسیار ساده بود: 2 پوند توت فرنگی، 1/2 فنجان شکر و حدود یک قاشق غذاخوری عصاره وانیل. اما وقتی به نظر می‌رسید که توت‌فرنگی‌های من به سختی ژله می‌شوند، تقریباً 1/4 فنجان آب لیمو برای اضافه کردن پکتین به آن اضافه کردم، که قطعاً تأثیر مفیدی در ترکیب مربای من داشت.
به گفته میرا، افزودن آن همه شکر باعث شد مربای من مربا شود. از نظر فنی، اصطلاح “مربا” مستلزم آن است که این معجون حاوی 55٪ شکر، از جمله قند موجود در میوه باشد.
به همین دلیل است که در سوپرمارکت پخش میوه یا کنسرو «بدون شکر» را می‌بینید، اما مربا را نه، زیرا محصولی با توضیحات خاص است.
با این حال، میرا فکر می کند که من با استفاده از میوه های تازه اشتباه کردم. او می گوید که بهتر است از میوه های یخ زده برای مربا استفاده شود تا محصولات موجود در فروشگاه های مواد غذایی.
«آن توت فرنگی ها زمانی که هنوز سبز بودند چیده شدند. به همین دلیل است که در وسط آن مقدار زیادی سفید وجود دارد» در حالی که میوه های یخ زده پس از رسیدن چیده شده اند و طعم عمیق تری می دهند.
باشه دفعه بعد با این وجود، مربای من خوشمزه بود، که گواهی قطعی بر این واقعیت است که معمولاً مربای خانگی بیشتر از خرید فروشگاه است. این در حالی است که به نظر می رسید وانیل با طعم توت ها کاملاً بلعیده شده است. دفعه بعد، کمی خلاق تر خواهم شد.
